Nie zawsze. W przypadku braku pojedynczego zęba zazwyczaj wystarcza pojedynczy implant. Przy braku większej ilości zębów można, podobnie jak w konwencjonalnej protetyce, zastosować mosty oparte na implantach – np. przy braku trzech zębów wystarczą dwa implanty, przy braku pięciu – trzy lub cztery. W przypadku bezzębia, w żuchwie istnieje możliwość zastosowania dwóch implantów. Pacjent użytkuje wtedy nadal protezę ruchomą ( do wyjmowania), natomiast zastosowane na implantach zaczepy pozwalają na jej bardziej komfortowe użytkowanie. Aby podobne rozwiązanie zastosować w szczęce, konieczne jest zastosowanie minimum 4 implantów. Dla zastosowania stałego uzupełnienia w szczęce potrzeba 6-8 implantów, w żuchwie 5-6.

Nie zawsze. Nie zależy to od liczby zastosowanych implantów, ale również od kosmetyki i fonetyki. U niektórych osób w trakcie uśmiechu widoczne są nie tylko zęby, ale i spora część dziąsła. W przypadku utraty zębów tracimy również tkanki je otaczające, w tym kość. W takim przypadku implanty umieszczone są głębiej niż własne zęby, a uzupełnienie protetyczne odtwarza nie tylko brakujące zęby ale i brakujące dziąsło. W takim przypadku ze względów higienicznych oraz z powodu fonetyki nie zawsze można zastosować stałe uzupełnienie protetyczne.

Nie zawsze. Tracąc ząb tracimy również tkanki go otaczające. Brak kości jest istotnym problemem miejscowym. W celu jego rozwiązania konieczna jest odbudowa kości. Odbywa się ona przy użyciu kości własnej pacjenta pobranej z innej okolicy bądź przy udziale materiałów kościozastępczych pochodzenia sztucznego, odzwierzęcego lub ludzkiego. Wybór materiału do odbudowy kości ustalany jest wraz z pacjentem przed zabiegiem. Ilość potrzebnego materiału jest w dużym przybliżeniu określana na podstawie badania tomograficznego, którego wykonanie jest standardem przed leczeniem implantologicznym. Użycie materiałów kościozastępczych podnosi koszty zabiegu i wydłuża czas leczenia o okres konieczny dla integracji użytego materiału z kością pacjenta. Nie zawsze można jednocześnie z odbudową kostną wykonać zabieg implantacji.

Jednym z typów odbudowy kostnej jest podniesienie dna zatoki szczękowej.
Zatoka szczękowa jest powietrzną przestrzenią ułożoną ponad bocznymi zębami górnymi, która komunikuje się z jamą nosową. Ilość pozostałej kości w bocznym obszarze szczęki zazwyczaj jest niewystarczająca do przeprowadzenia implantacji. W tej okolicy kość zanika zarówno na skutek zaniku z powodu utraty zębów (od zewnątrz), jak i od strony zatoki szczękowej, gdyż wraz z wiekiem postępuje jej pneumatyzacja (powiększanie się). Stąd też, dla zapewnienia wystarczającej ilości kości w wymiarze pionowym, konieczne jest wykonanie operacyjnego dostępu do zatoki szczękowej od strony jamy ustnej, podniesienie błony śluzowej, która ją wyściela i umieszczenie pod nią odpowiedniego materiału. Niekiedy w czasie tego samego zabiegu można umieścić w kości implanty. Konieczność wykonania tego zabiegu wydłuża, jak już wspomniano, czas leczenia.